Nu ik voor mijn gevoel gesetteld ben, heb ik de tijd een blog te plaatsen.

Na mijn blog vanuit Auckland, bracht Chris van Internex mij bij de plaats van J. Jackson in Te Auka. Zelfs vele Nieuw Zeelanders weten niet waar dat ligt. Ngaruawahia is waar het in ligt, maar om dat uit te spreken…

Het is in ieder geval 40 minuten van Raglan vandaan. Surfersparadise, minimaal, surfshops, fijne atmosfeer en een prachtig strand. Op mijn vrije dag bracht de vriendin van J, Mies, ons naar Raglan. Met een auto waar amper bezine inzat, gas vrij als we de heuvel afgingen en het wit in me knokkels was zichtbaar van de spanning haha. Gelukkig hebben we het gered en een fijn dagje gehad. Een ander auto accident, was toen we met de vrachtwagen stilstonden waaruit J. sprong om een deur dicht te doen, de handrem deed het niet meer goed waardoor de vrachtwagen begon te rijden. Terwijl ik het stuur overnam rende J. terug. Even in spanning, maar zijn toch ook grappige momenten. Heuvels gaan ook weer omhoog, dus dan zou het in stilstand komen te staan. Ook heb ik zelf weer auto gereden, zonder mijn rijbewijs....

Als ik op mijn vrije dag ergens heen zou willen gaan, dan zou ik hen auto mogen lenen, aangezien we overal 40minuten vandaan zitten. Zelfs voor de supermarket. Maar ik voel me er niet prettig bij om het te doen. Na 2 weken hebben we besloten dat het beter voor mij zou zijn als ik naar een plek zou gaan waar ik dichterbij een stad zou verblijven, of in ieder geval een plek met mogelijkheid tot weggaan door bijvoorbeeld met het openbaar vervoer te gaan.

Natuurlijk zal ik ook wat vertellen hoe die 2 weken waren, het waren mijn eerste ervaringen op een nieuw zeelandse boerderij. J. heeft een eventingsstal waar hij paarden zadelmak maakt, traint en fokt met een gigantisch stuk aan land. Het is echt prachtig. Mijn dag begon door met de quadbike naar stal te gaan, honden los te laten en paarden te voeren + enkele stallen mesten. Daarna was het paarden binnenhalen, zadelen, verzorgen, voeren, klusjes op stal en vaak zelf ook nog rijden. J. reed veel paarden op een dag, soms moest ik flink in het tempo blijven om ze gereed te hebben voor hij klaar is, maar ik hou wel van doorwerken. Ook kon ik de paarden met de quad ophalen, dat scheelde een boel tijd en stevige bovenbeenspieren (heuvel landschap ;) )

Als ik zelf mocht rijden, was dat langs de weg of de berg op, waar je echt een fantastisch uitzicht had over zijn land. Zoveel groen en heuvels. Hij had ook echt hele leuke paarden om te rijden. Wanneer je de berg op ging moest je ze trainen, door bijvoorbeeld 2 x op te gaan in stap, 2 x draf en 2 x gallop, of meer. Dat was heerlijk om te doen. Het is eigenlijk niet eerlijk om een eventingpaard uit NZ naast een eventer uit Nederland te zetten. Deze paarden hebben door dit werk een sterkere conditie en goede spieren achterop. Plus ze staan dag in, dag uit lekker buiten. Al hebben onze paarden veel betere hoeven daardoor. Mocht je nog een baan als hoefsmid willen, is NZ de plaats voor werk.

We werkte vaak van 8 tot 7-8, lange dagen. En daarna gingen Mies en ik aan de slag met koken. Je kan wel zeggen dat ik niks meer aan me avond had, na zo’n dag buitenzijn en het avondeten, direct naar bed. Op een gegeven moment leef je echt bij dag en heb je totaal niet meer door welke dag of datum het is. Maar dagen gaan wel snel.

Na een belletje met Chris van Internex had hij de volgende dag al een nieuwe boerderij voor mij. Dit keer een plek waar ze paardrijtochten organiseren op de horseriding farm van de MacKenzie’s in Warkworth. Tochten begeleiden leek mij in eerste instantie ook erg leuk om te doen. Ook zitten zij veel dichter bij de bewoonde wereld en kon ik vanuit Auckland de bus nemen die er maar 50 minuten over doet.

Daarvoor moest ik wel 24 uur terug naar Auckland. Chris-Internex had het hostel voor me geregeld en Chris uit Frankrijk was er nog omdat hij nu werkt in Auckland. Het was zo fijn om weer even in de stad te zijn. Cola drinken na 2 weken thee en water, chocolade, niet te hoeven koken, keuzes aan eten, stadsleven, leven!

Samen met Chris (France) de avond doorgebracht, geproost in het happy hour en wijn boven het dakterras van het hostel mee gesmokkeld. Het was fijn om weer met iemand te praten over hoe onze afgelopen 2 weken waren, aangezien we beide waren gestart aan een nieuwe periode.

De volgende dag samen nog een beetje rondgeslenterd en ik nam de bus naar Warkworth.

Waar ik bang voor was gebeurde, ik viel in slaap in de bus haha. We waren zaterdag 4 uur sochtends opgestaan omdat J naar een wedstrijd moest. Hij wist zijn starttijden niet, dus dan maar als eerste er zijn. Gelukkig werd ik op tijd wakker in Warkworth.

Eenmaal daar wachtte R Mackenzie mij op in zijn busje. Het duurde wel een halfuur voor we vertrokken, hij bedankte me 10 keer voor het komen helpen op zijn boerderij en was erg nieuwsgierig. Zijn vrouw H bleek net zo lief te zijn. Het huis is heel anders dan bij J. Ouder en er wordt in geleefd. Ook moet ik overal voor bukken of gehurkt me haren wassen haha. Tall people… Ze hebben een dochter met het syndroom van down. Ik heb altijd gezegd dat het lieve gewone mensen zijn, maar als je samen met ze gaat wonen, zijn de eerste uren even onwennig. Anyways, het is echt een superleuke lieve meid met veel humor en heeft meer fantastie dan ik. Ook de Mackenzies en ik voelden direct goed samen. Ze zijn van Christelijke overtuiging en bedanken voor het eten bijvoorbeeld. Eerst had ik lichtelijke bedenkingen over hoe ik daar mee om moest gaan, maar het hart is op de juiste plek. Ze bedankte Jezus de eerste dag voor het brengen van mij. Dat is gewoon zo lief! Dit zijn pas de eerste 4 dagen, en de eerste dagen zullen altijd in uppers zijn denk ik, maar het voelt goed. Over een paar weken komen nog 2 andere meiden om ons te helpen.

Verder hebben ze vaste meiden in dienst. Het is fijn dat ze vaste mensen hebben die mij kunnen helpen. De werkdagen zijn van 8 tot ongeveer 5-6. Waarbij ik geen stallen moet mesten of ver moet gaan om paarden te halen. Dat scheelt al een boel energie. Mijn eerste begeleide tochten heb ik al gemaakt en vandaag heb ik les gegeven in paardrijden! Ik heb nog nooit lesgegeven, dus laat staan de technische termen in het engels benoemen.. Gelukkig had ik een heel slim kind en ze vond het superleuk om les van mij te krijgen. Op het moment voelde ik me wel een beetje onzeker, maar als je daarna de complimenten hoort, vind ik het zo leuk om haar te helpen.

Nu de werkdagen korter zijn en ik niet hoef te koken, ben ik meer ontspannen merk ik. Ook heb ik wel wat slaap moeten inhalen voor mijn gevoel. Gelukkig is er hier de tijd voor en heb ik de mogelijkheid om mijn immense blog te schrijven!

Sorry voor de vermoeide ogen, lang verhaal kort: I’m doing great!